Χατζόπουλος

Επώνυμο 2 αδελφών, ενός συγγραφέα και ενός δημοσιογράφου. 1. Δημήτριος (Αγρίνιο 1872 – Αθήνα 1936). Δημοσιογράφος. Είναι γνωστός και με τα ψευδώνυμα Μποέμ, Πεζοπόρος, Διαβάτης, Αττικός κ.ά. Για ένα διάστημα μετανάστευσε στην Αίγυπτο, όπου εργάστηκε ως συντάκτης στην ελληνική εφημερίδα Φως του Καΐρου και ίδρυσε και βραχύβια δική του εφημερίδα. Ταξίδεψε, από τους πρώτους Έλληνες λογοτέχνες της χώρας μας, στο εξωτερικό και δημοσίευσε ενδιαφέρουσες εντυπώσεις. Το 1894 τύπωσε το ποιητικό του βιβλίο Αγριολούλουδα και το 1896 τα διηγήματα Ντόπιες ζωγραφιές. Φυσιολατρικά κείμενά του είναι κατάσπαρτα σε εφημερίδες και περιοδικά του καιρού μας. Συνεντεύξεις του εξάλλου με λογοτέχνες της εποχής του τυπώθηκαν με το ψευδώνυμο Μποέμ στην εφημερίδα Άστυ το 1893. 2. Κωνσταντίνος (Αγρίνιο 1868 – Μπρίντιζι 1920). Συγγραφέας. Καταγόταν από φτωχή οικογένεια, τον υιοθέτησαν όμως κάποιοι πλούσιοι συμπατριώτες του, και έτσι μπόρεσε να πάρει καλή μόρφωση. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και για ένα διάστημα δικηγόρησε στη γενέτειρά του, αλλά σύντομα ήρθε πάλι στην Αθήνα. Αργότερα πήγε στη Γερμανία για ευρύτερες σπουδές· εκεί επηρεάστηκε από τον σοσιαλισμό. Το 1909 ίδρυσε στο Μόναχο τη Σοσιαλιστική Δημοκρατική Ένωση. Μετέφρασε στη δημοτική και το Κομουνιστικό μανιφέστο των Μαρξ - Ένγκελς, που το δημοσίευσε στον Εργάτη του Βόλου. Στον A’ Παγκόσμιο πόλεμο γύρισε στην Αθήνα, όπου για ένα διάστημα αφοσιώθηκε στην πολιτική (στη διάρκεια του πολέμου υπηρέτησε και ως διευθυντής της λογοκρισίας). Πέθανε στην Ιταλία, όπου είχε πάει για να αναρρώσει. Με τη λογοτεχνία ασχολήθηκε από νέος (συχνά με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Πέτρος Βασιλικός). Ίδρυσε και το περιοδικό Τέχνη (1898-99), το οποίο, αν και βραχύβιο, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ελληνική λογοτεχνία, που ακόμα τότε διαμορφωνόταν (τη γραμμή της Τέχνης συνέχισε ο Διόνυσος, 1901-02, περιοδικό που ίδρυσαν ο Γιάννης Καμπύσης και ο αδελφός του X. Δημήτρης, γνωστός με το ψευδώνυμο Μποέμ). Τόσο από τις στήλες των περιοδικών Τέχνη και Διόνυσος, όσο και με το προσωπικό λογοτεχνικό έργο του, ο X. συνετέλεσε αποφασιστικά στο να γίνει γνωστή στα ελληνικά γράμματα η τεχνοτροπία του συμβολισμού. Η ποίησή του (κυρίως οι τελευταίες συλλογές του Απλοί τρόποι και Βραδινοί θρύλοι, που κυκλοφόρησαν σχεδόν την παραμονή του θανάτου του), καθώς και η πεζογραφία του (ιδιαίτερα το τελευταίο μυθιστόρημα Φθινόπωρο, που κυκλοφόρησε το 1917), φιλοξένησαν τα γκρίζα χρώματα και τη θολή ατμόσφαιρα του Βορρά, καθώς και ένα λόγο μουσικό, στοιχεία που αγάπησαν υπερβολικά οι συμβολιστές ποιητές. Συγχρόνως ο X. παρεμβάλλει και στοιχεία της σοσιαλιστικής ιδεολογίας του, έστω και αν αυτή, στα έργα της ωριμότητάς του, δεν διακρίνεται από την αισιοδοξία της πρώτης μύησής του στην αριστερά. Από τη μεταφραστική του εργασία, που αφιερώθηκε κατά προτίμηση στους βόρειους συγγραφείς (μετέφρασε π.χ. τον Σουηδό Γκέγερσταμ και τον Γερμανό Χόφμανσταλ) ως η πιο αξιόλογη πρέπει να σημειωθεί η μετάφραση του Φάουστ του Γκέτε.